مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان شناختی رفتاری بر علائم اختلال خوردن در بیماران 16-23 سال مبتلا به بی‌اشتهائی روانی با توجه به پیوند والدینی

هدف مطالعه مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان شناختی رفتاری بر علائم اختلال خوردن در بیماران بی‌اشتهای روانی با توجه به پیوند والدینی بوده است. روش مطالعه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس­آزمون، پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری تحقیق شامل بیماران دارای اختلال خوردن مراجعه‌کننده به مراکز روانپزشکی، روان‌درمانی بالینی و مراکز درمانی چاقی و لاغری شهر تهران در رده سنی 16 تا 23 سال بود. روش نمونه‌گیری هدف­مند بوده و بر اساس غربالگری از بین 24 بیمار بی‌اشتهای روانی، 21 بیمار دارای پیوند والدینی ضعیف تشخیص داده شدند و در نهایت بیماران در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل همتاسازی شده‌اند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه و مصاحبه تشخیصی بر اساس ملاک‌های تشخیص اختلال خوردن و تشخیص روان‌پزشک بود و از سه پرسشنامه استفاده شد: 1- پیوند والدینی، 2- سیاهه اختلال خوردن، 3- طرحواره‌های یانگ. تنها طرحواره درمانی در کاهش علائم اختلال خوردن اثربخش بوده است. همچنین درمان در بعد بیش حمایت‌گری نسبت به مراقبت کم اثربخشی بیشتری داشته است. یافته‌های بدست آمده از پژوهش می‌تواند تأیید بر دیدگاه درمانگران با نگرش سیستمی در سبب این اختلال باشد و برای روانشناسان و درمانگران در کمک به بیماران و پیشگیری از آسیب‌های احتمالی کمک کننده باشد.